School dan toch echt begonnen.

Aiko kan hier niet naar school en vindt dat ook niet echt erg...

Ze wil alleen maar bij juf Ann naar school.

Woensdag zijn de lessen echt begonnen. Voor Tosca kon het niet snel genoeg gaan, Lotte is zoals gewoonlijk wat meer timide. Het is ook niet niets, zo'n massa taterende kinderen die allemaal aan je haar komen voelen en een juf die je niet begrijpt! We zullen haar niet forceren. De leraars die hier willen komen les geven zijn echte idealisten. Zonder materiaal, heel grote groepen. Kinderen moeten onderwijs krijgen in het Spaans maar spreken dat vaak helemaal niet. Ze hebben les van 8 tot 10u en van 11 tot 13u.

Ook Rik is gestart, en geeft vier uur in de week Engelse les aan de 'groten' (13 tot 26 jaar...). Het niveau ligt er heel laag, de helft van de klas kan niet lezen.

Het weer blijft droog en over de middag hebben we geen water meer in ons 'huis'. Ook steeds warmer met meer insekten.

We geraken door onze voorraad honing heen, wat zullen we dan nog eten op onze boterham?? De sardientjes uit blik vielen nogal tegen... Aiko lust wel tortilla's, de anderen iets minder enthousiast. En die bonen, daar kan alleen Rik aan wennen.

Groeten van de andere kant van de wereld.

De maestro van Tosca geraakt nog niet zo vlot uit zijn bed.

Lotte is nogal onwennig, je zou voor minder hé?

Zoek de andere helft van de 60 leerlingen onder de banken!

Nog snel een bankje bijschuiven.

Tosca voelt zich hier al helemaal thuis.

De eerste schooldag... of nog niet?

Nog snel een spelletje UNO vooraf. (Zie je wel dat er hier nog andere meisjes dan Anna Maria zijn)

Hola amigos,

hopelijk waren jullie niet teveel geschrokken van het vorige berichtje? Een mens leert hier relativeren....

Maandag zou dus de school beginnen , maar verder dan een oudervergadering en 1tje voor de leraars zijn ze niet geraakt. (hierin werd nogmaals de steun van de klas van Tosca onderstreept - dit zijn zowat de enige middelen die ze dit jaar al ontvangen hebben) De oudervergadering genoot zelfs minder belangstellenden dan een gemiddeld klasoverleg in De Tandem. Er is een probleem met de financiële steun van de regering en dus worden de lessen beetje bij beetje verdaagd. De leraars completeerden dan de officiële lijst van het ministerie met de namen en data van de 634 leerlingen die dit jaar zijn ingeschreven. Een werkje dat gestart werd rond 1600pm en doorging tot na middernacht (grotendeels bij kaarslicht in een pikdonker klaslokaal).

Die lijst werd dan dinsdag naar San Mateo gebracht en moet de school maandelijks - 30 Quetzales per leerling garanderen .... als het geld beschikbaar is...... (1 Quetzal = 0.1 €)

Je moet er iets voor over hebben om hier les te geven. Prepremario ( onze kleuterklas hier slechts 1 jaar) telt 100+ leerlingen en is gesplitst over 2 klassen. De juf van El Tercero krijgt maar liefst 78 doetjes in de klas.

Dinsdagochtend dan veel volk aanwezig en opnieuw dezelfde uitleg in verband met het later starten van de lessen.

Rik gaat dagelijks een uurtje Engels onderwijzen aan de oudste leerlingen , maar een uurrooster wordt pas vastgelegd later deze week......

Aiko gaat vlotter en vlotter om met de kinderen , maar de volwassenen vormen nog steeds een drempel. Ze wordt dan ook als muneca (pop) bestempeld en wordt vaak gestreeld entegen haar wil in opgepakt.

Dit meisje krijgt nog een dagje langer vakantie.

Valeska en co hebben zondagnacht na een eerste vlotte bevalling een gezond meisje op de wereld geholpen. Ook met de mama die vorige week haar zoontje verloor tijdens de bevalling gaat het beter en ze was in de wolken met het troostend melkpoeder . Wel heel schrijnend als je dan opnieuw (in daglicht) die mensen hun leefwereld binnentreedt. Haar vader (padre de familia) was vorige week gegeneerd toen er hem gevraagd werd zijn laarzen uit te doen alvorens de consultatieruimte te betreden. Zijn voeten waren immers vuiler dan zijn laarzen. Het idyllische keukentje hierboven geeft je een ideetje . Weet dat de mensen leven op verharde aarde in hun houten woning.......

Zo zie je: het blijft op zijn minst een interessante ervaring.....

Tot schrijfs.

De schoolboeken zijn afgestoft.



Mama's wachten buiten (de schoolpoort) hun kroost op.

Wassen en plassen...

Dagelijkse wasbeurt met de lokale paparazzi.

Vroedvrouw Isabela voor haar huis.

Aiko wil net als alle kindjes hier in de draagdoek,

ze is wel veel groter en zwaarder dan de gemiddelde 3-jarige!

Tom, nog commentaar op onze keuken?

Het leven zoals het is...... in Pojom.

Ixquisis op zondag.

We hebben een beetje een vreemde week achter de rug met niet minder dan drie doden.

Woensdagavond werd ik bij een vrouw geroepen die al twee dagen aan 't bevallen was. Chris en Sarah waren er op dat moment niet maar 't was niet ver dus ging ik al door. Dat niet ver zijn is hier relatief en uiteindelijk zat ik in een donkere hut op toch wel een half uurtje stappen van Pojom en natuurlijk had ik vanalles meegebracht behalve mijn zaklamp. Op een houten plank tussen de kippen lag de vrouw (allé meisje, 18 jaar). Niet veel contracties meer, hoofdje wel te voelen, eerst geen hartslag te vinden. De vroedvrouw die er eerst was, verdween plots spoorloos. Gelukkig kwam er steeds meer volk kijken en waren er daar enkelen bij die wel Spaans spraken. Dus iemand teruggestuurd naar Pojom om de auto en Sarah. Sarah is nog stagiaire maar heeft voor ze naar hier kwam veel bevallingen in Mexico gedaan. Samen vonden we dan iets wat misschien toch de hartslag van de baby was en beslisten we naar onze clinica in Pojom te gaan. De vrouw was natuurlijk beter af geweest in Huehuetenango maar dat was nog 7 uur rijden. In de clinica gaven we een infuus om weeën terug op te wekken en na lang en bang wachten werd om 1u 30 's nachts de baby dood geboren. De oma hield de baby nog even vast en toen lag hij plots ergens op een stoel, geen mens die er iets over zegt of er om treurt... De familie is blij dat de vrouw het overleeft... De dagen nadien kreeg de vrouw nog meer complicaties en wilden wij alsnog dat ze naar Huehue ging maar de familie is daar zo bang voor dat ze naar huis vertrokken... Misschien gaan we wel nog eens langs.

Dezelfde nacht is er ook een overleden jongeman overgebracht vanuit Mexico, uit een raam gevallen in dronken toestand. In het huis van de jongen was wel een rouwplechtigheid maar de begrafenis zelf stelde niet veel voor: enkel gepalaver hoe ze de kist best in het graf kregen, en af en toe nog eens door het raampje in de kist piepen om zijn gezicht te zien... Ook daar geen zichtbaar verdriet. Heel vreemd allemaal voor ons.

En dan gister hoorden we dat er nog een meisje gestorven is. Een kleine twee weken terug stuurden we haar naar Huehue met een heel grote lever en erg ziek. Deze mensen zijn uiteindelijk wel gegaan maar waren blijkbaar al een paar dagen terug. Wat er gebeurd is en waarom ze ons niet meer geroepen hebben, weten we nog niet.

De dood hoort hier dus nog veel meer bij het leven dan in Europa.

Enkele graven op het kerkhof.

Deze week gingen Tosca en Lotte vaak spelen bij hun vrienden thuis. Ze hebben wel verdriet als ze zien hoe de kinderen hier met de puppy's omgaan. Ze worden overladen met geschenkjes zoals snoep en paternosters.

Normaal zouden ze vanaf morgen naar school gaan maar we horen net dat er morgen alleen nog maar een vergadering is voor de ouders, misschien begint de les dinsdag, anders woensdag. Rik zal dan Engelse les geven.

Het ziet eruit als een idyllisch buitenverblijfje maar het krioelt er waarschijnlijk van de parasieten...

Over de loopbrug in Ixquisis.


Het weer blijft wisselvallig, het droge seizoen komt hier elk jaar later...

Maar de enige die daarover klagen zijn de Europeanen... Ondanks alle miserie lijken de mensen hier gelukkiger, er wordt hier in elk geval meer gelachen en de mensen zijn altijd vriendelijk en hebben tijd voor elkaar...

Vele groeten.

Wist je dat.....

* Aiko al flink in het Spaans kan tellen. Wel met de woonplaats van peter Tobias in het achterhoofd?
uno - dos - tres - quatro - cinco - sijs - sele - ocho - nueve - diez

* papa Rik nog altijd stijf en stram is van zich vorige zondag naar de markt te haasten? Misschien wel in een goede tijd (iets minder dan een uur) - maar toch mooi ter plaatse gelaten door een oma van 60 jaar in de afdaling. Qua soupplesse kan dat tellen. Hij als een Vlaamse boer met bergschoenen en Aiko op de rug ( de schoenen welk degelijk aan zijn voeten) - Het vrouwtje op plastic schoentjes springend als een berggeit.

* we op de markt als ontbijt frietjes met ketchup en mayonaise hebben gegeten voor een kleine 30 eurocent per portie.

* we hier elke morgen gewekt worden door een alarm uit de megafoons van de winkeliers die melden wat ze wel ( en niet) aanbieden vandaag. Rond de klok van 06.15am!

Hasta luego .......

Rivierpret.

Onze genieter Aiko met vriendinnetje.

Worden jullie niet een klein beetje jaloers?

Waterrat Tosca.

Pootje baden.

Stoere Lotte met één van haar aanbidders...

...en met nog wat meer aanbidders.

... en zonnefoto's!

Dag Belgen,

Sedert enkele dagen is de zon hier terug, en alles lijkt hier weer anders!

Er zijn plots zelfs weer minder zieken.

Emergencias zijn er wel altijd natuurlijk, regelmatig een wonde van een machete. Zoals een jongetje van vier, met een hoofdwonde toegebracht door de machete van zijn broer. Opvallend hoe flink de kindjes hier zijn! Lotte had zich op zelfde moment bezeerd aan haar teen en maakte meer lawaai!

Vorig weekend ook een nachtelijke emergencia, een 17 jarige man met "attaque". Dat hebben ze hier ook wel vaker maar die was er erg aan toe, echt epilepsie of eerder drugs? We hebben diazepam ingespoten en toen ging het gelukkig snel over, wel nog enkele uren gewaakt bij hem...

Aiko was vorige week wat ziek, maar met een behandeling voor Giardia (beestje in water) klaarde ze vlug op en nu begint ze ook meer en meer met de kindjes te spelen.

De oudste twee zien we bij momenten niet veel meer, ze spelen in de huizen van vriendjes en komen terug met allerlei geschenkjes zoals appelsienen, tortilla's of armbandjes.

De varkensstallen en kippenhokken hier.

Zicht op Pojom.

Drogende koffiebonen...

...en koffiebonen aan de struiken.

Alles voor export.

Regenfotos

Hier nog een paar regenfoto's om de sfeer wat weer te geven! Ze zijn in klein formaat maar als je er op klikt zie je ze normaal groot.

Dit is het lokaaltje in Yalambolop waar ik (Valeska) vanochtend consultaties had. Koud, nat en donker... De deur staat gewoon open dus de wachtenden kunnen meeluisteren naar de klachten van de patiënt die binnen is...

Veel maagklachten (van al die bonen en tortilla's), veel diarree's, ook hoest.

We waren erg ontgoocheld toen we onze eerste patiënte zagen: een vrouw bij wie we tuberculosis vastgesteld hebben en die we naar Huehuetenango gestuurd hadden voor opstarten van behandeling. Ze is (nog) niet vertrokken, want geen geld... Het gaat om enkele euro's, die wij achteraf volledig terugbetalen! Ze weegt nog 33 kg en heeft een baby'tje van enkele maanden oud.

Yalambolop ligt in een prachtige vallei, weer een groot contrast met de armoede van de bewoners. En als het regent, is alles nog veel triester... De paadjes door het dorp veranderen in riviertjes met afval.

Ook de weg heen en terug was soms wel wat beangstigend: glibberend en slippend door de modder langs diepe ravijnen. Maar zoals een echte toyota, bleef de jeep steeds rijden. Gelukkig geen platte band want de reserveband is deze week al gebruikt.

Sarah in het dorpje.


2 kindjes voor de clinica in Pojom.
Onze natte was op de achtergrond.

De vallei waarin Yalambolop ligt. Zelfs in de regen erg mooi.

Regen

Hola amigos,

De laatste 5 dagen regent het hier zo goed als constant. Van druilregen tot met bakken tegelijk zoals de laatste 15 uur.Nu zijn we van in Belgie wel het 1 en ander gewoon, doch hier zijn de gevolgen wel iets groter:

* Alles wordt herschapen in 1 grote modderpoel met enorme plassen. Wij leven op de 1ste verdieping van het kliniekje & slagen er zo in om onze leefruimtes nog moddervrij te houden. Ik durf me de situaties onder de golfplaten-daken niet voorstellen hier naast ons in Pojom. Het sociale leven valt volledig stil. Alle overdekte plaatsen zitten ook onder de modder en de kinderen van het dorp blijven binnen. Geen "Vamos a jugar?" meer aan onze deur, want de kaartspellen die we spelen, spelen we meestal zittend op de grond.... De mensen die toch naar buiten moeten, beschutten zich onder plastic.

* Afval: Hier verbranden we afval ook de papiertjes van het toilet , maar met die regen begint die zich al aardig op te stapelen.

* Er is enorm veel was en die was droogt niet. Onze slaapkamer hangt al vol met natte was en toch moeten het laken en de Tshirt van Aiko nog gewassen worden. (Aiko gaf deze nacht voor de 3de keer over..... maar zit ondertussen hier alweer tetterend naast mij na een ontbijt van cornflakes)

* regen = geen zon: dus minder elektriciteit.Dus slechts even de tijd om dit berichtje te plaatsen.

*De diertjes komen binnenshuis beschutting zoeken. De nachtvlinders zijn talrijker dan ooit( met enkele interessante exemplaren) en zelfs een vogeltje fluit zijn deuntjes in de nok van onze kamer.

Sinds dinsdag is er een nieuwe student geneeskunde: Sarah uit Duitsland. Vooral Valeska vindt het jammer dat Kristina nu terug naar Yalanhuitz is. Gelukkig zijn de consultaties iets rustiger.

Den typ van de winkel ruikt zaken & vraagt als ie morgen zaterdag naar Barillas ( 5uur heen en 5uur terug) gaat, wat hij voor ons kan meebrengen. Ik vertel hem dat alles van groenten welkom is en ook honig staat hoog op ons verlanglijstje want het laatste streepje choco is deze morgen via een toastje in een buikje verdwenen.Hij belooft te doen wat hij kan.

en dat is ook wat wij hier doen. Jullie reacties & emails helpen ons door de soms zware momenten en worden met volle teugen gesmaakt!

Tot schrijfs.

Rik, Aiko, Lotte, Tosca & Valeska (momenteel op consultados in een nabijgelegen dorp met het team - plaatst misschien deze middag nog enkele regen fotos op de blog)

Op zondag naar de markt

Ola, schaatsers!

Omdat er hier in Pojom niet veel eten te krijgen is, is het de gewoonte onder de vrijwilligers om op zondag naar de markt in Ixquisis te gaan. Dus gister zijn Valeska en Kristina tegen 7 uur vertrokken, en Rik is twintig minuutjes later ook aan de tocht begonnen met de meiden. Helaas in de gietende regen... Het dorp ligt aan de andere kant van de berg en het is vrij steil. Rond 8 uur 15 waren wij (V en K) op de markt, nog op tijd om lekkere kaas en een kip te kopen. De kip wordt normaal per libro verkocht, en de vrouw kon niet geloven dat wij haar volledige laatste kip wilden kopen. Een erg gele maïskip! En over de hygiëne denk je best niet te veel na! We vonden ook nog brocoli, radijsjes, bananen, een soort worstjes en zelfs cornflakes (die nog maar 8 maanden over datum is)! Ixquisis is duidelijk een rijker dorp, met meer Ladino's en meer stenen huisjes. Het is er mooi. Normaal zouden we dan nog wat aan de rivier daar blijven maar het regende te veel. De terugtocht is heel zwaar, super steil, niet te geloven dat daar (soms) een

auto overrijdt!

De rest van de zondag passeert hier met Aiko in een geïmproviseerd badje stoppen en kleren wassen. Zeker als het regent hebben we hier zoveel was! Ik begin te begrijpen waarom alle kinderen hier constant vuil rondlopen...

's Avonds kip met brocoli, wat een feestmaal! We konden ons op dat moment niets lekkerder voorstellen!

Markt in Ixquisis.

De hoofdstraat in Pojom.
Tosca, Lotte en Anna-Maria (even oud als Lotte!).

Pojom gezien vanop de terugweg uit Ixquisis.

Rik houdt zich hier veel bezig met de kinderen, niet alleen de onze maar die van het hele dorp. Ze komen voortdurend aankloppen om spelletjes te spelen, UNO is een favoriet. Zo probeert hij hen ook iets bij te brengen, en de kinderen zijn doodgelukkig met wat aandacht. We horen vaak roepen "Tosca, venga! Lotte, venga! Aiko, vamos a jugar!". Aiko vindt het nog steeds lastig als Valeska moet werken en krijst dan het hele dorp bij elkaar.

Lotte met een deel van haar vrienden op het schoolplein.

Vandaag was het weer druk op de consulta's. Er was ook een hoogzwangere vrouw met vermoedelijk een stuitligging. Wij dringen er op aan dat ze naar de stad zou gaan (7u rijden) om te bevallen, maar de familie blijft liever hier om te zien of de baby nog draait. Dat wordt dus zweten, als ze toch hier zal bevallen. We dachten dat de lokale vroedvrouwen veel zouden weten maar dat blijkt helemaal niet zo te zijn...

Morgen komt Sarah hier aan, een Duitse vierdejaarsstudente, en woensdag vertrekt Kristina dan weer. Ik (Valeska) zal dan dus veel meer alleen moeten beslissen!!

Geniet nog van het ijs daar, tot een volgende keer.

1ste bericht vanuit Pojom

Hallo allemaal,

hier ons eerste berichtje na een gevecht met blogger en oude laptops op zonneënergie.
onze reis met de chickenbus viel al met al mee, toch weer 6uur in een hels lawaai, mexicaanse muziek er bovenuit schallend. gezellig op elkaar gepakt, met kuikentjes op schoot.
het zien van een reserve ophanging achter in de bus gaf ons niet veel vertrouwen! en het was ook ongelooflijk waar de bus allemaal over heen moest rammelen, steeds hoger en hoger.
in san mateo ixtatan op 27OO m moesten wij eruit. een 'hotelletje' gezocht en ons aan een plaatselijke soep gewaagd. we waren de bezienswaardigheid van de dag.
volgende ochtend lang moeten wachten op een auto richting pojom en terug 3 uur over 35 km. valeska en aiko vooraan en de rest achterin de toyota pickup, samen met 12 anderen.
de weg slingerde door de bergen met tropische bebossing.
eindelijk in pojom!! het dorp is kleiner dan wij verwachtten en echt letterlijk aan het eind van de wereld en de beschaving. we maakten kennis met chris uit Limburg die hier de administratie waarneemt en met Kristina een Duitse dokteres (ze zegt: "muchos saludos").
boven de kliniek is een verblijf voor de vrijwilligers, we installeerden onze muskietennetten onder de golfplaten.
onze eerste wandeling in het dorp was een belevenis, zowel voor ons als voor de pojommers.
de mensen gierden van het lachen en voelden aan tosca's haar en armen.
heel triest: mensen leven in krotjes tussen de varkens en het vuil; alles in schril contrast met de prachtige natuur.
Valeska maakte al kort kennis met manier van consulta's voeren en de promodores de salud die moeten opgeleid worden. De samenwerking met Kristina is heel fijn. Alles neemt veel meer tijd in beslag: vertaling van maya taal naar Spaans, zoeken wat er is van medicatie, veel uitleg...
Tosca en Lotte ravotten graag met de lokale jeugd (vooral de jongens), liefst aan de oever van de rivier. Aiko heeft het moeilijker: ze hangt de hele tijd aan Valeska en wil niet altijd veel eten.
Eten is hier een avontuur op zich: wat is er beschikbaar in het dorp?? De lokale bevolking eet drie maal per dag tortilla's met bonen. Wij zullen hier vééél spaghetti met tomatensaus eten! Gelukkig krijgen de kinderen af en toe bananen of appelsienen van hun aanbidders!
De laatste twee dagen waren hier Canadese oogartsen, we zagen 170 lokale mensen om hen te voorzien van oogdruppels of bril!
Het weer was tot nu toe zeer aangenaam, met koele nachten, nu is het wel aan het regenen.

Later meer! Het wordt hier in elk geval een interessante levenservaring!

Que les vaya bien!

Lotte in topje voor de kliniek, rechts boven slapen wij.


Het leven in een naburig dorp, Yalambolop.

Wachten op vervoer in San Mateo, zie je al onze bagage?!

Huehuetenango

Onze vlucht naar Guatemala Ciudad verliep vlot (leek wel te blijven duren). De meisjes waren heel flink maar sliepen heel weinig.
Douane stelde niets voor. Het was net nog niet donker toen we buiten kwamen, en een aangenaam temperatuurtje. Blijft vreemd om dan kerstbomen te zien...
Na exact 21 uur na vertrek in Hoveniersstraat waren we op de hotelkamer. Direct naar bed, en om drie uur 's nachts twee van de drie KLAAR wakker...
Gister wat rondgelopen rond Plaza Mayor, museum Maya indianen bezocht en bus geregeld. Buiten de Guatemalteekse (?) sfeer niet zo veel te zien in de stad. Dochters vinden alle fonteinen wel interessant. Vannacht weer niet veel geslapen want om 5 uur op om om halfzeven de bus te nemen naar Huehuetenango. Dit was nog een "luxe"bus, voor een rit van ruim zes uur. Een bepaald moment werden de drie allemaal misselijk maar gelukkig weer gepasseerd.
Aangenaam stadje, we slapen hier in hotel Victoria (lijkt niet zo rustig als beloofd: religieuze groep jongeren toegekomen...). Nog wat conserven ingeslaan, en alweer korte nacht voor de boeg: morgen om 6u45 de chicken bus op, de bergen in naar San Mateo Ixtatan. Alweer lange rit in allicht slechte omstandigheden... Ondanks alles doen de meiden het nog steeds wonderlijk goed. Aiko was vandaag jarig maar het is een beetje stilletjes gepasseerd. Ze doet de gekste uitspraken, zoals vanmiddag bij het lopen door de "winkel"straten: "t is hier overal rommelmarkt". Eten doet ze echter niet goed.
Veel liefs en tot een volgende.