Laatste foto's, uit Panajachel.

Tosca en Lotte spelen dolfijn in het meer.

Mooi, hé...

Over de hangbruggen.

Aapjes kijken.

De dames keuren de souvenirs.

Onze laatste dagen in Pojom...

Tosca en Lotte bij "rijke" vriendjes in Ixquisis, aan deze familie hebben we de draagzak van Aiko verkocht.

Dag allen,

ondertussen al terug thuis maar toch nog de blog beetje afwerken...

De laatste vrijdag in Pojom waren er consultaties gepland in Yalambolop. Tosca, Lotte en Aiko wilden graag eens mee vanachter in de jeep! Ze waren natuurlijk weer een hele attractie in dat dorp, eerste blanke kindjes ooit gezien.

In de namiddag was er een volksvergadering: de zieke kindjes blijken toch hepatitis A te hebben dus werd er nog maar eens uitleg gegeven over minimale hygiëne en nutteloos antibiotica gebruik... En iemand uit het dorp had verklaard dat de oogdruppels van de Canadezen al jaren vervallen zijn en bedoeld zijn om de mensen blind te maken... Hij las de datum echter verkeerd (begint met jaartal: bij hem stond er op 2011/03 dus dacht hij dat ze vervallen waren op 20 nov 2003). We hadden hem gevraagd zelf zijn fout recht te zetten maar natuurlijk was hij er niet, dus heeft Kurt het uitgelegd, en er bij gezegd dat wij hier zijn om hen te helpen en niet om 's nachts goud te gaan zoeken zoals sommigen beweren...

De zaterdagochtend was Lotte ziek (overgeven) maar gelukkig ging het snel over, en na de middag konden we voor 't laatst gaan zwemmen in de rivier.

De zondag begon bewolkt maar we vertrokken toch te voet naar Ixquisis en eens we daar waren was er een stralende zon zodat de rivier daar ook nog eens kon getest worden door Tosca en Lotte terwijl wij samen met Hanne lekker luierden langs de oever. Na een maaltijd in een comedor vertrokken we terug om in Pojom alles op te ruimen en van vriendjes afscheid te nemen, met de nodige traantjes.

De maandagochtend rond 7 uur zijn we dan met de jeep van het project vertrokken richting Huehuetenango, met Hanne en Kurt, met Carlos en zijn dochtertje (die onderzoeken moest krijgen in het ziekenhuis ivm vermoedelijk tbc in de lymfeklieren) en met nog een man die mee moest ivm een container die vanuit België opgestuurd zal worden. Omdat het al zolang droog was konden we over de berg rijden naar Ixquisis en vandaaruit helemaal westelijk tot tegen de Mexicaanse grens en de Panamericana op naar Huehue. Dat scheelt een paar uur, maar het was toch nog 13 uur toen we er waren... Ondertussen hadden we al bericht gekregen van Sarah en Chris die in Pojom gebleven waren: een spoedgeval (appendicitis) onderweg naar Huehue met een auto van Don Nicolas.

Wij aten eerst iets in de kantine van het ziekenhuis en toen zijn Kurt en ik meegeweest met Carlos en Norma (zijn dochtertje) naar de emergencias. Het ziekenhuis is voor ons Westerlingen met geen woorden te beschrijven, maar ze doen hun best met de middelen die ze hebben. Toen Norma een kamertje had, kwam de vrouw met de appendicitis toe dus zijn we met haar ook nog meegeweest naar de spoedgevallen. Het was uiteindelijk al rond 18 u toen we samen in het hotel waren. We zijn na een douche (voor de eersten warm, voor de volgenden koud...) nog lekker gaan eten met Hanne en Kurt. Het was erg gezellig, jammer dat de kinderen moe waren en we dus moesten gaan slapen...

De dinsdagochtend na een ontbijt op een soort dakterras werden we door Hanne en Kurt afgezet aan de busterminal. Er vertrok onmiddellijk een chickenbus richting Guatemala Ciudad dus sprongen we er op en was het een vreemd en pijnlijk afscheid van Hanne en Kurt... Hopelijk zien we hen in augustus terug als ze in België zijn. De chauffeur van de bus reed als een gek, echt levensgevaarlijk. Die rit was zeker het grootste risico dat we met de kinderen genomen hebben. Aan een kruispunt drie uur verder stapten we uit en namen dan nog twee kleinere bussen tot in Panajachel. Panajachel is toeristisch (wordt ook Gringotenango genoemd) en ligt aan het meer van Atitlan, omgeven door vulkanen. Het leek ons nog mee te vallen van de toeristen en het was leuk om er te ontspannen, we maakten een boottocht, bezochten een natuurpark met apen, zwommen in het meer en het zwembad, kuierden rond, kochten souvenirtjes, gingen 's avonds lekker eten...

Vrijdag moesten we dan naar Guatemala Ciudad. Na onze laatste ervaring op de chickenbus hadden we een tourbusje gereserveerd dat via Antigua reed. Dat volgde een binnenweg door een mooie streek maar helaas met veel kronkels en Tosca was wagenziek... En dan dus terug in Guate, ons vertrekpunt. Nu veel drukker dan op 1 en 2 januari! In de 8 weken tussen ons vertrek en onze terugkomst hier hebben we zoveel meegemaakt en geleerd... Ik hoop dat we er nog lang iets van meedragen, alles meer relativeren, tevreden zijn met minder, wat vriendelijker zijn voor elkaar...

De vlucht naar huis verliep vlot, met een (voor ons) onverwachte stop in Panama. En de kindjes waren natuurlijk blij dat de opa's, oma en Nora hen stonden op te wachten!! Na een lange nachtrust zijn Tosca en Lotte vanmiddag al naar school geweest, tevreden dat ze hun vrienden terug zien...

Zo, misschien tot een volgend avontuur! (want kriebelen blijft het doen)

Valeska, Rik, Tosca, Lotte en Aiko

Nog wat genieten van de grootse ongerepte natuur...

dit zullen we nog het meest missen...


Nieuwsgierige kindjes in Yalambolop.



Eitjes, tortilla's en koffie als bedanking voor de consultaties in Yalambolop.

Toch nog enkele fotootjes.

Aiko en Lotte gaan graag op babybezoek.

Hier op de lunch bij de baby die Hanne en ik zaterdag op de wereld mochten helpen.

Vanochtend opleiding voor de lokale vroedvrouwen, met pop uit doos...

Al ooit zo moe geweest dat je staande slaapt....

Lotte draagt haar tasje al met riem over haar voorhoofd zoals een echt Pojommerke.

Een van onze oudste patienten, ay estoy malo, zegt hij steeds.

Eindelijk ... de zomer.

De laguna bij Yalanhuitz.

Ola amigos,

Na een gevecht met een oude laptop met als resultaat dat de volledige tekst weg was, nieuwe poging op andere laptop.

Alweer een week voorbij, de tijd vliegt.

Vorige week al enkele mooie dagen, dus zwemmen in de rivier en ik (Valeska) ben zelfs eens met Hanne gaan joggen! Dat begrijpen de mensen hier al helemaal niet vrees ik.

Tosca en Lotte gaan (niet dagelijks) verder naar de les. Lotte zingt vrolijk de liedjes mee zonder ze te begrijpen maar klaagt wel dat ze zo weinig leren... Eén van de leraars is ontslaan omdat hij een meisje zwanger gemaakt heeft. Tosca en Lotte hebben ook een nieuwe sport: zoveel mogelijk briefjes onder de deur van Hanne en Kurt schuiven. Aiko verwildert een beetje: ze wrijft al haar snotneus af aan haar T-shirt, haar handen aan de gordijnen en spuwt op de grond...

Donderdagavond had Rik plots koorts maar gelukkig is het (voorlopig) bij die ene avond gebleven.

Zaterdagochtend beleefd om 8 uur werd op de deur geklopt, een bevalling. Hanne en ik zijn er heen geweest, Chris en Sarah begonnen aan de drukke consulta's. Het kindje (mollig meisje) was er al om 8u45 na een spannend moment toen haar hoofdje even bleef steken en Hanne dan maar zonder handschoen en met ringen ook aan het hoofdje begon te trekken. Genoten van ontbijtje met koffie en terug naar clinica. Het was ook Dia de Cariño (Valentijn) dus na de drukke werkdag genoten we nog van pannenkoeken en een aflevering 'Het Eiland' (ondertiteld voor Sarah) op laptop.

Zondag eindelijk eens een echte ZONdag. Kurt bleef in Ixquisis voor het voetbal (gewonnen natuurlijk) en Hanne en ik en drie meisjes konden nog net mee met een minibus naar Yalanhuitz. Rik, Sarah en Chris zijn snel achtergestapt. Yalanhuitz is het dorpje waar Hanne en Eva gestart zijn met hun eerste kliniekje. Het lijkt een aangenaam dorpje, kleiner en netter, met zachtere natuur erom heen. We wandelden door een mooie vallei langs een riviertje. Op 15 minuten van de laguna kreeg Tosca een dip dus ben ik met haar achtergebleven en wat later keerde Rik ook terug met Lotte en Aiko. We genoten van rust, zon en water. Terug in Yalanhuitz bleek de minibus niet meer te rijden. Net toen we te voet wilden vertrekken, kwam gelukkig de chickenbus eraan. In Ixquisis aten we tortilla's met ei in een comedor alvorens aan de (zware) tocht terug naar Pojom te beginnen. Het zou al gauw donker worden maar als bij wonder werden we onderweg opgepikt door een dokter en laborant uit Huehue die een epidemiologisch onderzoek kwamen doen ivm de zieke kindjes (ojos amarillos). Ze vloekten wel met hun nieuwe jeep over de vreselijke weg. Moe maar tevreden terug thuis bij schemerdonker. Tosca vond het de mooiste dag tot nu toe.

Gisteren maandag weer goed gevuld, de dokter wou zoveel mogelijk bloedstalen afnemen en in de namiddag ben ik twee uur bezig geweest met een gevallen dronkaard. Ik heb zijn halve gezicht gehecht zonder verdoving terwijl hij de ganse tijd uitlegde dat hij een zoon van Jezus is en vergiffenis vroeg...

Onze tijd hier loopt op zijn eind, maandag vertrekken we normaal gezien met Hanne en Kurt in de jeep naar Huehue. Dinsdag dan nog naar Lago Atitlan om nog wat van vakantie te genieten, vrijdag naar Guatemala Ciudad en zaterdagavond 28 feb vliegtuig op om zondagavond 1 maart (18u30) toe te komen in Brussel...

Veel foto's zullen er waarschijnlijk niet meer komen op de blog, want het fototoestel is dankzij Aiko zondag ook in de rivier beland... Eerst leek het nog te werken maar nu niet meer.

Een prettige krokus(ski)vakantie voor jullie allen...

Valeska, Rik, Tosca, Lotte en Aiko.

In Yalanhuitz wachtend op de bus naar Ixquisis.

Genieten van de zon, Aiko op haar paardje Hanne.

Pannenkoekenavond op Dia de Cariño.

Aiko is helemaal gelanceerd, en geniet van alle meisjes die haar als pop zien.
We hoorden dat Carlos de mensen hier wijs maakt dat we er regelmatig nieuwe batterijen insteken...

Emergencia weekend.

Hier geen kijkfiles maar wel evenveel interesse voor andermans miserie...

Hallo daar...

Er is hier sedert ons vorig berichtje alweer een en ander gebeurd, ik moet even denken wat en in welke volgorde!

Er blijven hier maar kindjes opduiken met gele oogjes. Via de overheid krijgen ze daarvoor vitamines en honing! Wij willen graag weten wat er gaande is dus donderdag hadden we een kindje gevonden waarvan de papa wel naar Huehue wou voor verdere onderzoeken. Alles werd gepland voor de vrijdagochtend. Donderdagnamiddag kwam dan een emergencia aan, een man met astma die nu heel slecht was, met rillingen, ademnood, hevige buik en rugpijn. Ik vermoedde dat het minstens een pneumonie was, misschien tbc of nog iets ergers. De man en zijn familie wilden graag mee naar het ziekenhuis dus des te beter voor ons. Sarah (de Duitse dokterstudente) wou graag mee naar Huehue. Ik had het daar wat moeilijk mee (vond dat ze het meer voor zichzelf deed dan voor de organisatie, dokters zitten daar ook niet te wachten om met haar te praten...) maar enfin. Ze zouden om vijf uur stipt vertrekken maar zijn nog de familie van het kindje uit hun bed moeten gaan halen en uiteindelijk om halfzeven vertrokken... En rara, om acht uur klopten ze hier aan de deur voor .... een bevalling! Met lood in mijn schoenen ben ik vertrokken, samen met Chris (die geen medische opleiding heeft). Gelukkig was mijn inschatting juist, de uitpuilende ongebroken vliezen hielden de bevalling wat tegen, maar toen die gebroken waren ging alles heel vlot en ik was toch wel beetje (veel) trots daar plots met die baby in mijn handen te staan! Stevige jongen van 3,5 kg met veel zwart haar... De rest van de vrijdag verliep behoorlijk rustig maar de zaterdag was andere koek. Het was behoorlijk druk toen in de namiddag weer een emergencia toekwam. Een man die een stamp van zijn ezel gekregen had in zijn gezicht en volgens de familie eerst nog naar huis gewandeld was en toen in elkaar gezakt. Hij zag er niet uit, er moest minstens een kaakfractuur zijn en ik kon niet veel meer dan diep inademen, kalm blijven en opdracht geven vervoer te regelen. Want de auto van de clinica was natuurlijk nog in Huehue... Rond drie uur in de namiddag is de man toegekomen en rond halfzeven was er eindelijk een auto vertrekkensklaar... Chris en Katarina (promotor in opleiding) stapten mee vanachter in de laadbak voor een rit van 7 uur door koude en regen...

Wij gingen er vanuit dat de auto slechts de zondagavond zou terug zijn samen met Hanne en Kurt (verantwoordelijken van het project die van voor kerst in Belgie waren). Ik hoopte dus dat er nu geen emergencias meer kwamen! Het was dan ook een hele verrassing en opluchting toen ze daar ´s avonds laat plots stonden! Het was fijn om zondag met Hanne en Kurt naar de markt te gaan... Goed om hun ervaringen en inzichten hier te horen... Over een jaar keren ze definitief terug naar Belgie.

Hoe het ondertussen met de zieken gaat:
het kindje heeft GEEN hepatitis maar er worden weer geen verdere onderzoeken gedaan, we weten dus nog niets en krijgen wel wat schrik
de man met astma heeft een longontsteking en vermoedelijk inderdaad tbc
de man met de ezelstamp heeft een fractuur waarvoor operatie in de hoofdstad nodig is maar komt vandaag naar huis...

Een bewogen weekend geweest dus...

Tussendoor is Rik ook naar de kapper geweest voor 1 euro en geeft verder Engelse les, tenzij er om voor ons onverklaarbare redenen geen school is.

Tosca gaat nog dagelijks naar de les.
Aiko voelt zich hier steeds beter...
Lotte geniet van de aandacht van Chris en nu ook van Hanne en Kurt, zo kennen we haar wel.


Ons afscheid hier komt snel dichterbij nu en toegegeven, we zullen het hier missen terug in het grauwe Belgie...

Tot gauw,

Met de resten van de boom op het schoolplein worden wipplanken in elkaar geknutseld.

Het hutje waar ik met Chris een bevalling moest gaan assisteren.

Mama met haar flinke zoon.

Het kapsalon van Pojom, toch wel een vierkante meter groot.

Je moet er iets voor over hebben...

Is hij de toekomstige leraar, burgemeester of ......?

Toen was de cel nog leeg.....

...om hier als onderwijzer je brood te verdienen...

* De directeur woont "vlakbij", slechts op 5 uur reisafstand. Net als 4 leraars verblijft hij hier de ganse week en gaat ie pas de zaterdag vroeg rond de klok van 2:00 am te voet terug om dan in Ixquisis ( waar wij naar de markt gaan op zondag) op een auto te springen die zijn richting uit gaat.

* Leidy (de lerares van Lotte) gaat slechts om de 3 weken terug naar haar woonplaats en verblijft tussendoor de ganse tijd hier met haar dochtertje Ashley.

* Er zijn 5 vacatures op school en misschien wordt daar 1 van ingevuld dit jaar...

Dit is de wasplaats voor de overnachtende leraars.

En dit is de slaapplaats voor 4 van hen.....

* Ze beschikken ook over een gemeenschappelijke keuken /leefruimte van toch wel 8 vierkante meter. Waar de 5de in slaapt...

* Ze hebben vorig jaar boeken ontvangen en rekenen er niet op dit jaar nieuwe boeken te krijgen...

* Rik kan dan ook moeilijk "neen" zeggen als ze 's middags aankloppen en vragen om een gaatje te vullen in het lesrooster.

* De burgemeester heeft beslist, gesteund door een meute conservatieve volgelingen dat er tijdens de lesuren geen sport mag beoefend worden . Ook uitstapjes zijn verboden. Dat is simpelweg zo medegedeeld aan de directeur. Dat bestond in hun tijd ook niet...

* Diezelfde burgemeester heeft 1 van de 2 reuzebomen op het schoolplein laten omkappen dit weekend omdat hij hout nodig heeft voor zijn nieuwe "gemeentehuis".

En dit zijn de enige 4 toiletten voor de ganse school.

Dit weekend hebben we ook voor het eerst de politie aan het werk gezien. De politie herken je hier aan een houten knuppeltje met gekleurde pomponnetjes. Een dronkaard die iets teveel amok maakte, werd door 2 heren van de wet voor een nachtje in de cel gedeponeerd tot groot jolijt van de kinderen.

Allez 't is maar om te zeggen dat het hier anders is...

"Si you leiter"( schrijven sommige leerlingen hier).

Ojos amarillos.

Rik voor de klas, zo kennen jullie hem niet hé?

De klas van Tosca, ze vindt het leuker dan in de Tandem!

(maar dat zal allicht niet lang duren)

Tosca heeft een speciaal hoekje dicht bij meester Baltazar.

Hallo allemaal,

Dank je voor jullie reacties! Altijd leuk iets van het thuisfront te horen...

Zon- en regendagen wisselen elkaar hier af. Met één constante, op zondag altijd regen! De temperaturen blijven wel aangenaam (altijd 20° of meer).

Het water uit de kraan is met alle regen erg vuil, misschien dat er daarom zo veel kindjes ziek zijn. Het meisje dat naar het ziekenhuis gegaan was en daarna toch stierf: we hebben geïnformeerd bij het ziekenhuis maar daar hebben ze helemaal geen bloedtesten gedaan voor hepatitis A want de ouders hadden geen geld meer... Wij betalen nochtans alles terug achteraf. En ondertussen zijn er nog meer kindjes met gele oogjes (ojos amarillos) en grote lever. Geen enkele die nog wil naar Huehue gaan (niet zo vreemd, mensen hebben raar idee van dat ziekenhuis als daar niets gebeurt, mensen terugkomen en sterven...). Ik hoop dus maar dat het inderdaad slechts om een 'epidemietje' van hepatitis A gaat en er geen kindjes meer sterven. Ondertussen wordt hier ook vanalles verkondigd door één of ander centro de salud van de regering uit, er zou zelfs antibiotica (absoluut nutteloos) verdeeld worden onder de zieke kindjes! Allemaal erg vreemd, en zonder overleg met ons. Zondag is nog een ander kindje in bizarre omstandigheden gestorven: eerst een tijdje geweend en plots gestorven. Zelfs Aiko is in haar spel met Lotte al bezig over 'Beer was gestorven en moest weer beter worden..'

Ondertussen zijn Carlos en Chris de vrouw met tbc in haar dorp gaan bezoeken maar ze mag van haar vader niet naar de kliniek... Chris is totaal van slag want ze mochten zelfs niet binnen bij de vrouw, die nog zieker zou zijn. De vader (haar echtgenoot heeft niets in de pap te brokken) dreigde zelfs met geweld indien ze verder aandrongen. De vrouw zal dus sterven, maar zo wil Dios het.

Voor de rest veel, heel veel kindjes met opgezwollen buik van de 'lombrices' (allerhande worminfecties). Vraag me af of de onze er ook al wat van hebben, laatste dagen nogal veel diarree... 'k Zal eens moeten kijken onder de microscoop...

Het blijven het hier drukke dagen met veel patienten ... en 's avonds dan nog wat 'emergencias'. Meestal kinderen met wondjes na valpartijen of radeloze ouders met baby'tjes die niet willen drinken. Net zoals in België ook hier meer onecht gebruik van de 'wachtdienst' dan dat het eigenlijk echt nodig is... En degene die wel zouden moeten komen, die blijven thuis... Dus mensen overal ter wereld zijn toch niet zo verschillend...

groeten

Valeska

Veel motten en motjes binnen, Lotte bekijkt ze graag onder de microscoop.

De kakkerlakken zo nu en dan vinden we minder gezellig...

Vandaag weer veel regen, mensen hebben geen jas maar wel plastiek.

Creatief met ontbijt!

We hebben hier misschien geen croissantjes maar wel banaan in chocolade-ijs...

frietjes...

of spaghetti als ontbijt!!
of natuurlijk echt brood dankzij tante Sisi!
(bijnaam van Chris die nogal veel Si, Si! zegt)

School dan toch echt begonnen.

Aiko kan hier niet naar school en vindt dat ook niet echt erg...

Ze wil alleen maar bij juf Ann naar school.

Woensdag zijn de lessen echt begonnen. Voor Tosca kon het niet snel genoeg gaan, Lotte is zoals gewoonlijk wat meer timide. Het is ook niet niets, zo'n massa taterende kinderen die allemaal aan je haar komen voelen en een juf die je niet begrijpt! We zullen haar niet forceren. De leraars die hier willen komen les geven zijn echte idealisten. Zonder materiaal, heel grote groepen. Kinderen moeten onderwijs krijgen in het Spaans maar spreken dat vaak helemaal niet. Ze hebben les van 8 tot 10u en van 11 tot 13u.

Ook Rik is gestart, en geeft vier uur in de week Engelse les aan de 'groten' (13 tot 26 jaar...). Het niveau ligt er heel laag, de helft van de klas kan niet lezen.

Het weer blijft droog en over de middag hebben we geen water meer in ons 'huis'. Ook steeds warmer met meer insekten.

We geraken door onze voorraad honing heen, wat zullen we dan nog eten op onze boterham?? De sardientjes uit blik vielen nogal tegen... Aiko lust wel tortilla's, de anderen iets minder enthousiast. En die bonen, daar kan alleen Rik aan wennen.

Groeten van de andere kant van de wereld.

De maestro van Tosca geraakt nog niet zo vlot uit zijn bed.

Lotte is nogal onwennig, je zou voor minder hé?

Zoek de andere helft van de 60 leerlingen onder de banken!

Nog snel een bankje bijschuiven.

Tosca voelt zich hier al helemaal thuis.

De eerste schooldag... of nog niet?

Nog snel een spelletje UNO vooraf. (Zie je wel dat er hier nog andere meisjes dan Anna Maria zijn)

Hola amigos,

hopelijk waren jullie niet teveel geschrokken van het vorige berichtje? Een mens leert hier relativeren....

Maandag zou dus de school beginnen , maar verder dan een oudervergadering en 1tje voor de leraars zijn ze niet geraakt. (hierin werd nogmaals de steun van de klas van Tosca onderstreept - dit zijn zowat de enige middelen die ze dit jaar al ontvangen hebben) De oudervergadering genoot zelfs minder belangstellenden dan een gemiddeld klasoverleg in De Tandem. Er is een probleem met de financiële steun van de regering en dus worden de lessen beetje bij beetje verdaagd. De leraars completeerden dan de officiële lijst van het ministerie met de namen en data van de 634 leerlingen die dit jaar zijn ingeschreven. Een werkje dat gestart werd rond 1600pm en doorging tot na middernacht (grotendeels bij kaarslicht in een pikdonker klaslokaal).

Die lijst werd dan dinsdag naar San Mateo gebracht en moet de school maandelijks - 30 Quetzales per leerling garanderen .... als het geld beschikbaar is...... (1 Quetzal = 0.1 €)

Je moet er iets voor over hebben om hier les te geven. Prepremario ( onze kleuterklas hier slechts 1 jaar) telt 100+ leerlingen en is gesplitst over 2 klassen. De juf van El Tercero krijgt maar liefst 78 doetjes in de klas.

Dinsdagochtend dan veel volk aanwezig en opnieuw dezelfde uitleg in verband met het later starten van de lessen.

Rik gaat dagelijks een uurtje Engels onderwijzen aan de oudste leerlingen , maar een uurrooster wordt pas vastgelegd later deze week......

Aiko gaat vlotter en vlotter om met de kinderen , maar de volwassenen vormen nog steeds een drempel. Ze wordt dan ook als muneca (pop) bestempeld en wordt vaak gestreeld entegen haar wil in opgepakt.

Dit meisje krijgt nog een dagje langer vakantie.

Valeska en co hebben zondagnacht na een eerste vlotte bevalling een gezond meisje op de wereld geholpen. Ook met de mama die vorige week haar zoontje verloor tijdens de bevalling gaat het beter en ze was in de wolken met het troostend melkpoeder . Wel heel schrijnend als je dan opnieuw (in daglicht) die mensen hun leefwereld binnentreedt. Haar vader (padre de familia) was vorige week gegeneerd toen er hem gevraagd werd zijn laarzen uit te doen alvorens de consultatieruimte te betreden. Zijn voeten waren immers vuiler dan zijn laarzen. Het idyllische keukentje hierboven geeft je een ideetje . Weet dat de mensen leven op verharde aarde in hun houten woning.......

Zo zie je: het blijft op zijn minst een interessante ervaring.....

Tot schrijfs.

De schoolboeken zijn afgestoft.



Mama's wachten buiten (de schoolpoort) hun kroost op.

Wassen en plassen...

Dagelijkse wasbeurt met de lokale paparazzi.

Vroedvrouw Isabela voor haar huis.

Aiko wil net als alle kindjes hier in de draagdoek,

ze is wel veel groter en zwaarder dan de gemiddelde 3-jarige!

Tom, nog commentaar op onze keuken?