Emergencia weekend.

Hier geen kijkfiles maar wel evenveel interesse voor andermans miserie...

Hallo daar...

Er is hier sedert ons vorig berichtje alweer een en ander gebeurd, ik moet even denken wat en in welke volgorde!

Er blijven hier maar kindjes opduiken met gele oogjes. Via de overheid krijgen ze daarvoor vitamines en honing! Wij willen graag weten wat er gaande is dus donderdag hadden we een kindje gevonden waarvan de papa wel naar Huehue wou voor verdere onderzoeken. Alles werd gepland voor de vrijdagochtend. Donderdagnamiddag kwam dan een emergencia aan, een man met astma die nu heel slecht was, met rillingen, ademnood, hevige buik en rugpijn. Ik vermoedde dat het minstens een pneumonie was, misschien tbc of nog iets ergers. De man en zijn familie wilden graag mee naar het ziekenhuis dus des te beter voor ons. Sarah (de Duitse dokterstudente) wou graag mee naar Huehue. Ik had het daar wat moeilijk mee (vond dat ze het meer voor zichzelf deed dan voor de organisatie, dokters zitten daar ook niet te wachten om met haar te praten...) maar enfin. Ze zouden om vijf uur stipt vertrekken maar zijn nog de familie van het kindje uit hun bed moeten gaan halen en uiteindelijk om halfzeven vertrokken... En rara, om acht uur klopten ze hier aan de deur voor .... een bevalling! Met lood in mijn schoenen ben ik vertrokken, samen met Chris (die geen medische opleiding heeft). Gelukkig was mijn inschatting juist, de uitpuilende ongebroken vliezen hielden de bevalling wat tegen, maar toen die gebroken waren ging alles heel vlot en ik was toch wel beetje (veel) trots daar plots met die baby in mijn handen te staan! Stevige jongen van 3,5 kg met veel zwart haar... De rest van de vrijdag verliep behoorlijk rustig maar de zaterdag was andere koek. Het was behoorlijk druk toen in de namiddag weer een emergencia toekwam. Een man die een stamp van zijn ezel gekregen had in zijn gezicht en volgens de familie eerst nog naar huis gewandeld was en toen in elkaar gezakt. Hij zag er niet uit, er moest minstens een kaakfractuur zijn en ik kon niet veel meer dan diep inademen, kalm blijven en opdracht geven vervoer te regelen. Want de auto van de clinica was natuurlijk nog in Huehue... Rond drie uur in de namiddag is de man toegekomen en rond halfzeven was er eindelijk een auto vertrekkensklaar... Chris en Katarina (promotor in opleiding) stapten mee vanachter in de laadbak voor een rit van 7 uur door koude en regen...

Wij gingen er vanuit dat de auto slechts de zondagavond zou terug zijn samen met Hanne en Kurt (verantwoordelijken van het project die van voor kerst in Belgie waren). Ik hoopte dus dat er nu geen emergencias meer kwamen! Het was dan ook een hele verrassing en opluchting toen ze daar ´s avonds laat plots stonden! Het was fijn om zondag met Hanne en Kurt naar de markt te gaan... Goed om hun ervaringen en inzichten hier te horen... Over een jaar keren ze definitief terug naar Belgie.

Hoe het ondertussen met de zieken gaat:
het kindje heeft GEEN hepatitis maar er worden weer geen verdere onderzoeken gedaan, we weten dus nog niets en krijgen wel wat schrik
de man met astma heeft een longontsteking en vermoedelijk inderdaad tbc
de man met de ezelstamp heeft een fractuur waarvoor operatie in de hoofdstad nodig is maar komt vandaag naar huis...

Een bewogen weekend geweest dus...

Tussendoor is Rik ook naar de kapper geweest voor 1 euro en geeft verder Engelse les, tenzij er om voor ons onverklaarbare redenen geen school is.

Tosca gaat nog dagelijks naar de les.
Aiko voelt zich hier steeds beter...
Lotte geniet van de aandacht van Chris en nu ook van Hanne en Kurt, zo kennen we haar wel.


Ons afscheid hier komt snel dichterbij nu en toegegeven, we zullen het hier missen terug in het grauwe Belgie...

Tot gauw,

Met de resten van de boom op het schoolplein worden wipplanken in elkaar geknutseld.

Het hutje waar ik met Chris een bevalling moest gaan assisteren.

Mama met haar flinke zoon.

Het kapsalon van Pojom, toch wel een vierkante meter groot.